Siostry Niezapominajki. Miłości Kasjopei-Di Gregorio, Barbucci

Och jakże tęskno mi za wakacjami na wsi, spędzaniem każdej chwili na świeżym powietrzu i zabawach, poszukiwaniach skarbów i rozwiązywaniu zagadek ginących malin. W pamięci wciąż tkwi zapach siana i świeżo koszonej trawy, która ledwo wyschła od porannej rosy. Ten obraz wypełnia rodzeństwo, to jak się można różnić, mając te same geny, a wciąż stać za sobą murem. Kasjopeja, Sara i Lucilla są siostrami, ale różni je bardzo wiele. Co roku wakacje spędzają u babci, dając się porwać przygodzie i pięknu małej miejscowości. Nie inaczej będzie w to lato, a może nie? Babcia dziewczynek miewa problemy z pamięcią, więc oprócz beztroskiej zabawy, na siostry Niezapominajki czeka też pilnowanie ukochanej seniorki. Tylko jak nie wyrywać się ku przygodom, jeśli we wsi wszyscy rozmawiają o nocnym koncercie dzwonu z ruin? I jeszcze Kasjopeja jest inna niż na co dzień.

Miłości Kasjopei

Siostry Niezapominajki zauroczyły mnie kreską, pięknem prostoty i głębi zawartych w tekście, który chwyta za serce. Sielskość wsi, miłość w wielu postaciach i przygoda, której nie sposób zignorować. Podobnie jest z dziwnym zachowaniem najstarszej z sióstr. Jest smutniejsza niż zwykle, nieoczekiwanie wybucha gniewem i każdego dnia buja w obłokach. Jak połączyć chorobę babci, przygodę i jeszcze pomagać Kasjopei, która za nic nie chce powiedzieć, o co chodzi? Klub sióstr podoła każdemu wyzwaniu, wszak, choć mocno się różnią, ale kochają się z całego serca, jak to w rodzinie. To historia lekka, przyjemna, a wręcz roztapiająca serce czytelnika. Łączy w sobie pierwsze miłosne rozterki, umiłowanie przygody i siłę, jaką daje rodzina.

Wśród bohaterów

Miłości Kasjopei roją się od ciekawych postaci. Owszem jest to powieść graficzna, ale napisana niezwykle przystępnie. Czytelnik nie tylko staje się częścią opowieści, ale czuje, jakby znał siostry i ich przyjaciół od zawsze. Z łatwością pokochaliśmy Sarę, która twardo stąpa po ziemi i mówi co myśli, nawet jeśli trzeba posłać komuś słownego pstryczka. Lucilla zaraża swoją miłością do zwierząt i beztroską. Tak proste i lekkie zdaje się jej życie. Postać Kasjopei spaja to, co twarde i realne z tym, co delikatne i niewinne. Jej rozważania dość często wychodzą na pierwszy plan opowieści, nadając jej nutkę romantyzmu. Pierwsze emocje, kiełkujące uczucia, których wciąż nie można ubrać w słowa. Babcia dziewczynek jest połączeniem każdej z nich. Ulotna i silna zarazem. Mająca tajemnice i umiejąca w mig nie jedną rozwiązać. Dzięki nim Miłości Kasjopei czytają się zaskakująco szybko, a raczej byłoby tak, gdyby nie ilustracje.

Wśród ilustracji

Niezwykła, eteryczna, sielska i taka znajoma historia, która została nakreślona przez jedno pióro. Miłości Kasjopei mają niesamowitą kreskę, paletę barw i styl, który nie atakuje nas złymi skojarzeniami. Jest pięknie, przytulnie i prosto. Owszem czasem wkraczają ciemniejsze chmury czy iskry, które zastępują te kłębiące się w umyśle młodej dziewczyny myśli. Między nimi jednak rządzi kolor, ciepło i lekkość, którą chce się chłonąć. Ilustracje stanowią przepiękną ucztę dla oka i duszy. Mogłabym się przyglądać szczegółom bez końca i wciąż zachwycać się prowadzeniem pędzla, ołówkowym wariacjom i najmniejszym kreskom potrzebnym do stworzenia głębi tejże opowieści.

Podsumowanie

Miłości Kasjopei zabrały nas w niezwykłą podróż, w czasy beztroski i prostej pogoni za przygodą. Dla mnie to powrót do czegoś przyjemnego, ale młody czytelnik wyciągnie z tej historii o wiele więcej. Piękna siostrzana miłość, która jest w stanie pokonać każdą dzielącą nas różnice. Tajemnice, których odkrycie wywołuje uśmiech, ale i pokazuje, że każdy musi w życiu zmierzyć się z wyborem i rozterkami serca. Wreszcie miłość, pierwsza, niewinna i tak silnie odbierająca słowa. Zamknięte w twardej oprawie, przepięknie zilustrowane tylko czekają, byś je pokochał. Siostry Niezapominajki powinien poznać każdy.

Ocena: