Trylogia opowieści księżyca- Monika Hołyk-Arora

Tajemnice skryte w ciemnościach, które spowijają noc. W tej przepastnej czerni nic nie jest tym, na co wygląda. Pozory omiatają świat, a nas uczą doszukiwania się ukrytych znaczeń. Pełnia to piękne zjawisko. Tajemnicze, majestatyczne i łudząco piękne. Jej blask odkrywa przed nami zarys historii, która może być czymś wyjątkowym i romantycznym. Czy tak jest? Czy księżyc potrafi odkryć wszystkie cienie skryte w ciemnościach? Czy warto poznać ich historię?

Nicci ma charakternego kota i talent do fotografii. Rozwija swoją pasję i łapie wszelkie zlecenia pomagające jej w utrzymaniu siebie i kocura Antoniego. Jedno zlecenie, którego omal nie straciła, otwiera jej drogę do sukcesu, o którym tak marzyła i na który pracowała. Powoli jej życie układa się w piękną całość tym bardziej, gdy u jej boku trwa jej przyjaciółka, a do jej serca zapuka tajemniczy mężczyzna. Jest coś jeszcze. Zdjęcie, które zrobiła nocą. Nie pamięta gdzie i kiedy, ale wie, kto na nim jest. Czy ostatnie morderstwa w mieście są z tym powiązane? Co ma w sobie pełnia, że ludzie giną, a ona marzy o przystojnym wampirze? Zdjęcie, wampiry i ofiary pełni coś łączy. Czy Nicci zdoła utrzymać świeżo zdobyty ład w swym życiu?

Monika Hołyk-Arora już nie raz zachwyciła lekkością pióra i niezwykle obrazowym posługiwaniem się słowem pisanym. Czy odsłona jej twórczości z nutką fantastyki zasługuje na chwilę uwagi?

Czuje niedosyt. To chyba uczucie, które dopada każdego z czytelników, którzy spotkali się do tej pory z trylogią opowieści księżyca. Autorka w mało obszerne powieści wplotła sporo treści, dając przedsmak swoich możliwości w tym gatunku. Stworzyła historię, która pomimo niedopracowania przyciąga czytelnika, pozwala mu na wczucie się w atmosferę powieści i wyzwala właśnie uczucie niedosytu. Czemu tak się dzieje? Wszystkie trzy części trylogii składają się na ciekawą, porywającą i intrygującą opowieść, w której wampiry są tłem czegoś większego.

Powieściopisarka umiejętnie zarzuca przynętę na czytelnika, pokazując mu sporo tajemnic, ciekawą fabułę, sporo humoru za sprawą kota bohaterki i postaci, które zapadają w pamięć. Ich różnorodność i silny zarys osobowości nie pozostawia czytelnika obojętnym, a potwierdza tylko warsztat, jakim dysponuje autorka. Najbardziej, poza kocurem oczywiście, na kilka słów zasługuje główna bohaterka, która niczym nie przypomina słabych, wątłych i naiwnych bohaterek, które tylko czekają na ratunek. Nicci ma swoje plany i marzenia, nie poddaje się i dąży do ustalonego celu, potykając się, błądząc i podnosząc się z jeszcze większą siłą.

Gdzie tu wampiry? Co ma do całości pełnia i jakie tajemnice zdradzi nam autorka? Musicie przeczytać sami. Ja od siebie mogę zapewnić was, że cała seria napisana jest lekko i przyjemnie się ją czyta. Jej objętość może być minusem i wciąż liczę, że autorka wyda całość ponownie jako jeden tom i pokusi się o rozwinięcie fabuły, gdyż ta historia zasługuje na szersze grono czytelników. Czytelnicy zaś na kontynuacje, tej jakże ciekawie zawieszonej serii.

Jeśli lubisz książki, których fabuła wciąga od pierwszych stron i nie opuszcza cię nawet po zobaczeniu ostatniej kropki, lubisz wampiry i twardo stąpające po ziemi bohaterki, romans, który ma wysoką cenę i tajemnice, które zdradzają tylko zarysy widoczne w blasku księżyca, warto sięgnąć po trylogię Moniki Hołyk-Arora i wejść do świata pełnego pasji, miłości i mroku. Ja polecam pomimo niedoskonałości, a może i przez nie. Może głos o większej mocy sprawi, że książka, a także finał historii trafią w nasze ręce.

Ocena Serii: