Samotność to taki obślizgły i bardzo sprytny wąż, który odnajdzie cię w pierwszej chwili smutku i już z tobą zostanie, cicho czekając na okazje. Oplecie twoją duszę i nic nie będzie już ważne. Staniesz się niewidzialna pośrodku tłumu ludzi, wszak w tłumie najłatwiej zgubić siebie. Nie jesteś ozdobą. Jesteś najważniejszym elementem układanki. To nie będzie zwykła recenzja z ciekawo zarysowanym wstępem, gdyż pisząc te słowa, czuje się, jakbym stąpała po cienkim lodzie, który nie jest w stanie unieść nadmiaru emocji, jakie zrodziły się podczas lektury tego tytułu. To jedna z pierwszych książek, które postanowiłam przeczytać tylko po jednym cytacie rzuconym przez autorkę. Miałam nadzieje, że wiem czego spodziewać się po…