Każdemu od czasu do czasu zdarza się podłapać niepokornego i nieprzewidywalnego towarzysza życia, jakim jest pech. Na szczęście nawet największe jego pokłady złośliwości kiedyś się kończą, prawda? Monika nie może się z tym zgodzić, gdyż wciąż ma wrażenie, że akurat pech to permanentna rzecz w jej życiu. Koty zachodzą jej drogę, nie może znaleźć żadnej pracy, a każda kąpiel kończy się raz gorącym, a raz zimnym prysznicem. I jeszcze współlokatorki, które doprowadzają ją do szewskiej pasji. Każdy jej dzień to pasmo przypałów i ciągłych powiewów wiatru prosto w oczy.

To się jednak zmienia, gdy na jej drodze pojawia się przystojny mężczyzna i o dziwo wyraża zainteresowanie jej osobą. Nagle los uśmiecha się do niej na każdym polu. Praca powyżej kwalifikacji? Jest. Facet jak marzenie? Odhaczony. Tylko ile może trwać dobra passa, gdy pech tak bardzo zadomowił się w jej życiu. Monika będzie starać się podtrzymać dobre wrażenie, a przy ilości wpadek wcale nie okaże się to łatwym zadaniem. Kobieta nie raz nagnie ociupinkę prawdę lub po prostu zrobi dobre wrażenie i do wygląda. Czy to wystarczy, by odgonić pecha?

Debeściara

To kolejne spotkanie z twórczością Ewy Pirce, której wachlarz możliwości wciąż się powiększa i zadziwia coraz to większe grono czytelników. Debeściara niesie za sobą lekkość, humor i dystans do życia. Już od pierwszych stron fabuła wciąga nas w wir wydarzeń z życia Moniki. Cóż można o niej powiedzieć? Z pewnością to, że jest ulubienicą pecha i kolekcjonerką wtop. Nie należy do najbystrzejszych, raczej do tych ludzi pełnych sprzeczności, przy których nie sposób się nudzić. Często podejmuje dziwne i nieprzemyślane decyzje, a każdy w jej otoczeniu doświadcza skutków jej działania. Jest jednak jedna osoba, która zdaje się odporna na jej pecha. Julian dość często obrywa rykoszetem, jednak wciąż interesuje się Moniką.

Co może wyjść z połączenia tak niesztampowych postaci i nieprzewidywalnej fabuły? Na pewno cała masa śmiechu, który pojawia się znienacka i często powoduje łzy. Lekkie pióro, oryginalny styl, który łączy się idealnie z charakterną i nieco głupiutką bohaterką oraz akcja niedająca odłożyć książki. Bawiłam się przednio, czytając dialogi, obserwując coraz to nowe wpadki i wypadki Moniki. Równie silne i pozytywne uczucie wywarli na mnie pozostali bohaterowie. Całość pod względem technicznym jest na zadowalającym poziomie. Debeściara czyta się sama.

Bohaterowie

Z pewnością Debeściara bez postaci Moniki nie byłaby tak lekka i nieprzewidywalna. Czytając, miałam wrażenie, że ta dziewczyna wciąż podąża za swoim pechem, a my za nią niecierpliwie czekając na to, co się stanie. A dzieje się sporo i dzięki temu nie możemy się nudzić. Debeściara to także grono postaci z otoczenia Mon. Z wiadomych powodów to Julian zaraz po głównej postaci przykuwa czytelniczą uwagę. Autorka w iście mistrzowski sposób połączyła różne charaktery, nadała ich życiu bieg i sprawiła, że śmiechom nie było końca.

Powieść jest lekka i przyjemna, nie wnosi większych wartości w nasze życie, ale czy każdy tytuł musi się z tym łączyć? Ewa Pirce z przymrużeniem oka, ocierając się o humor, sprawia, że nie utrzymacie poważnej miny nawet przez moment. Niewymagająca lektura z bohaterami, których z miejsca pokochacie. Julian rozbraja cierpliwością i spokojem, bez trudu oczarował mnie swoim podejściem do Moniki. Debeściara ma jednak kilka niedociągnięć. Po pierwsze za mało stron, po drugie za mało Juliana, a po trzecie, to ja się pytam, czemu babcia naszej bohaterki pojawia się tylko na kilku stronach.

Podsumowanie

Spotkanie z piórem autorki w tej formie okazało się przyjemne i odprężające. Lekkość i humor stanowią podstawę wspaniałej przygody, która zapada w pamięć, a bohaterowie zyskują na długo moją czytelniczą sympatię. Nie każdemu taki humor przypadnie do gustu, jednak jeśli szukacie lekkiej, niewymagającej i pełnej dystansu powieści, to Debeściara powinna trafić na wasze półki.

Ocena: